LIMANG BIYAYA SA KABILA NG KARAMDAMAN

[draft]

Noong una, kapag ako ay nilalagnat o nagkakasakit, naiisip ko agad na maraming mga bagay o mga gawain akong hindi magagawa sapagkat ako ay mahina, masama ang pakiramdam, nahihilo o inaapoy ng lagnat. Pero sa pagkakataong ito, habang ako ay patuloy na nakakaranas ng paggaling mula sa pagkakatrangkaso, maraming mga bagay akong natutunan. Hindi ko sinasabi na O.K. lang na magkasakit. Nais ko lamang sabihin na sa kabila ng karamdaman o sakit ay mayroon pa rin tayong makukuhang mga aral at mga leksyon na inihahatid nito.

Narito ang unang LIMANG BIYAYA na aking nakuha sa kabila ng aking karamdaman:

1. MAS NAGING "CLOSE" AKO SA DIYOS. Alam kong maraming pagkakataon na pwede naman talaga akong mapalapit sa Diyos kahit hindi ako magkasakit. Pero sa puntong ito naramdaman ko na mas personal ang naging pakikipag-ugnayan ko sa Diyos sapagkat sa Kanya lamang ako umaasa at humihingi ng kalakasan. Dito ko naramdaman ang matinding kapit ko sa Diyos higit sa lahat sa pagkakataong ako ay nahihilo, namamanhid at nanghihina. Ang Diyos ang nagbibigay ng lakas sa akin upang ako ay tumayo. Kung hindi ko man kayang mag-isa, alam ko na ipinagkakalooban Niya ako ng mga taong handang tumulong sa akin sa kabila ng aking karamdaman.

2. NAKATAPOS AKO NG ISANG SPIRITUAL BOOK. Natapos kong basahin ang isinulat na libro ni Fr. Jose Francisco C. Syquia na may titulong "Exorcist: A Spiritual Journey."

Bukod sa pagkamangha at pagkabilib ko sa mga exorcists, napabilib din ako sa mga prinsipyo na sinabi niya sa kanyang libro. Ang librong ito ay pumapatungkol sa kanyang paglalakbay simula bata hanggang siya'y naging pari at naging exorcist. Ipinakita dito ang kanyang vocation journey. Nakita ko kung papaano na si Fr. Syquia ay humarap sa kanyang kahinaan at ito ay kanyang isinaayos. May mga ilang punto sa kanyang buhay niya na nagkakahawig kami kaya maraming punto sa kanyang pananalita sa libro ang talaga namang nakakuha at nakapukaw sa aking atensyon. Narito ang mga piling salita niya na kinuha ko o quotes mula sa kanyang libro na nagustuhan ko:

a. "The devil truly desires that we believe we can have total control over our destinies and that we have no need of God. That we can become happy without God, this is the ultimate lie. Imagine the devil, the ultimate prisoner and unhappy one passing himself off as the great dispenser of happiness and freedom. Our psychic abilities and all the powers of the devil (which is merely preternatural) can never compare with the supernatural power of God who governs with love and providence the entire universe." (Syquia, Exorcist, 103)

b. "...that which is greatest in a person is usually that which is not seen, that which one has given up and sacrificed, that which one has willingly lost." (Ibid., 128)

c. "Being true to our commitment to God is therefore of utmost importance if we are to truly glorify God and reach the destination his plans have prepared for us." (Ibid., 134)

d. "Commitment is like a map at the beginning of any journey; in the beginning we think we don't really need it because we see our goal so clearly, like a mountain climber who sees the mountain peak far away and the road leading to it. But then, during the journey there are times when the peak is shrouded in dense fog or some more alluring and easier paths appear along the way. In our life's journey, sooner or later come the moments of allure of other values, haziness, weakness, temptations, dryness, and distractions. Options will come and these options will seem to be better because of their intensity and accessibility. And that is when the map becomes indispensable because the choices laid before us have made it difficult to follow the best path to reach our goal. That is the time to focus on the map and be faithful to following it. The map tells us that the peak although hidden is still there. We trust in the commitment we have made (map) when the road we have chosen is not seen clearly at the moment. Then we realize those other roads may look better but better only for the moment and will not take us where we have chosen to go. Remaining steadfast in our commitments no matter what happens will lead us to make the right decisions that will help us reach goal. We trust that the commitment will bring us to our destination. It is therefore protects the chosen road that God has offered us. This faithfulness to one's commitment is what will bring us most intimately and securely to God at the end of the journey, one will be forever grateful, fulfilled, and at peace because he has followed faithfully his map (commitment)." (Ibid., 135-135)

e. "Seminary formation is truly challenging; all stimulations and pleasures that has continually distracted and has catered to the self-centered "old man" in us are suddenly not there anymore. The seminary put the person in an environment wherein he either starts to seek what is spiritual, the God and other-centered "new man," or ends up restless, bored, and unfulfilled. A seminarian has to be accustomed to silence and aloneness to become sensitive to the gentle presence of God." (Ibid., 149-150)

3. NATUTO AKONG HUMINGI NG TULONG.  Dahil nga sa nararamdaman kong panghihina at pagkahilo, natuto akong humingi ng tulong sa iba. Na-"break" talaga ang aking "Superman syndrome." Ramdam na ramdam ko na talagang may kahinaan ako. Syempre kaakibat ng pagkatuto kong humingi ng tulong sa iba, natutunan ko ang pagpapakumbaba. Natutunan ko rin ang maki-usap para sa tulong na aking hinihiling. Natutunan ko ring magsabi ng pasensiya dahil sa aking pag-utos sa aming infirmarian. At syempre ang pagkatuto ng pagsasabi ng SALAMAT!

4. BALANSENG BUHAY. Isa rin sa mga biyayang natanggap ko ay ang paalala  na magkaroon ng balanseng pamumuhay. Maraming pagkakataon kasi na ako'y nagpupuyat sa mga may kwenta at mga walang kwenta ring mga bagay. Ito rin ay magandang signos sa akin na hindi ko naman kinakailangan na maging matagumpay sa lahat. Kailangan ay balanse lang. Kaya rin siguro ako nagkasakit dahil may mga lifestyle ako na hindi na angkop sa aking kalusugan at kailangan ng alisin. May mga bagay na dapat kong gawin ulit, tulad ng paglalaro o pageehersisyo, para manumbalik ang dati kong natural na lakas. Ang lahat naman ng ito ay nakukuha at nakakamit sa balanseng buhay.

5. SIMPLENG BUHAY. Noong nagsimula akong nagkasakit, para bang bumalik ako sa simpleng pamumuhay. Simpleng pagkain. Simpleng inumin. Simpleng pananamit. Simpleng gawain lang ang pwede kong gawin dahil hindi ako pwedeng mabinat. Simpleng schedule. Lahat simple! Siguro ang pangyayaring ito ng pagkakasakit ay talagang matinding paalala sa aking ng kaSIMPLEHAN... Kung gusto kong mabuhay ng maayos, magaan at maluwag... ang Simpleng Buhay ay ang siyang sagot para dito. Hindi kumplikado, kaya no worries, no sickness!

KWENTO NG TRANGKASO

Agosto 4, 2011 - St. John Marie Vianney Day

Bungad pa lang ng Bisperas ng aking kaarawan, ika-4 ng Agosto 2011, dinner time at pagdiriwang namin ng Priest Day kasama si Msgr. Chito Bernardo, ay may nararamdaman na akong kakaiba sa aking lalamunan. Nangangati at parang barado. Hinala ko pa nga na ang dahilan nito ay ang pagkain ko ng paella na may mga sahog na seafoods tulad ng alimango, tahong atbp. Pagkatapos ko ng 2nd batch sa pagkuha ng paella, doon ko na naramdaman ang lalong pagkati ng aking lalamunan. Para bang may sumabit na kung ano sa aking lalaugan na pilit kong inuubo para lumabas.

Agosto 5, 2011 - My Birthday: Sono Ventotto!

Kinaumagahan, may nararamdaman na akong panghihina. Pero pinilit kong lumakas at maging aktibo pa rin sapagkat ito ay araw ng aking kapanganakan. Inuubo pa rin ako. Pagkatapos kong mag-almusal, dala-dala ang balangkas ng aking homiliya na nakapaloob sa plastic envelope, at habang binabagtas ang malakas na ulan papunta sa DWST, nararamdaman ko rin ang unti-unting pagbasa ng laylayan ng aking pantalon at likuran ng aking suot na kamiseta. Nagpatuloy ako sa pagpasok sa DWST sapagkat ako ang paniguradong kauna-unahang tatawagin ng aming guro sa Homiletics. Ang nabunot ko kasi ay 1st Sunday of Advent Cycle B. Sa loob ng klase, nakaramdam na ako ng panghihina.

Matapos ang klase sa Homiletics, pasadong 11:00 ng umaga, ako ay umuwi na ng bahay (SPTFH) para magpahinga. Ramdam ko na ang matinding panghihina at pagkahilo. Natulog na muna ako. Ramdam ko na rin yung init sa aking katawan na tila inaapoy na ako ng lagnat. Gumising na lang ako ng ala-6 ng gabi upang maghanda sa pagdiriwang ng Personnel's Day...

Nakabawi naman ako ng lakas pero ramdam ko sa kaloob-looban ko ang tila panghihina ng aking katawan. Inisip ko na lang KAARAWAN ko ito... kailangan kong magsaya, magpasalamat at magdiwang... Dito ko kinuha ang lakas ko...

Matapos ang programa na inihanda para sa mga Personnel, mayroon pa akong natitirang lakas para makipagkwentuhan sa mga kapatid ko dito sa bahay. May mga mangilan-ngilan na nagpatuloy sa pagdiriwang. Habang nagkukuwentuhan sila, syempre kasama nito ay mangilan-ngilang pag-inom ng serbesa bilang parte ng socialization ng grupo. Dahil nga sa alam kong ako'y may masamang nararamdaman... kape lang muna sa akin!

Pagkatapos ng aming socialization ako'y tumungo agad sa kapilya at nagpasalamat sa Diyos sa biyaya ng buhay. Nasabi ko lamang sa Kanya: "Maraming salamat po Panginoon sa biyaya ng buhay!"

Agosto 6, 2011     

    Jogging nila, Iwan ako

Dahil sa hindi maganda ang panahon at hindi rin maganda ang aking nararamdaman, hindi ako sumama sa Community Jogging. Gusto ko mang sumama at makapaglugaw ay talagang hindi pwede, dahil alam ko na ang susunod na eksena kapag pinilit ko pa ang aking katawan na makisabay sa jogging ng aking community. Kaya naman, pinagpatuloy ko na lamang ang aking pamamahinga habang iniisip ang pa-lugaw ni Fr. Gomer.


     Laborandum

Nakaramdam ako ng kaunting ginhawa, akala ko kaya ko na at malakas na ako. May nararamdaman pa rin akong pagkahilo at panghihina pero hindi ko muna inisip ito. Sa halip sumama ako sa Laborandum. Wala ang pangalan ko sa Laborandum assignment, sa pag-aakala ng Chairman na hindi pa ako magaling. Kaya nilagay na lamang ako ni Chairman sa Multi-purpose hall para doo'y makapaglinis.

     
    Transfiguration, pahinga ulit!
Pagkatapos ng Laborandum, sumunod naman ang Misa. Ito ay pagdiriwang ng Transfiguration ng ating Panginoong Jesu-Kristo. Nakadalo pa ako sa Misa pero dito muli kong nararamdaman ang panghihina ng aking katawan.


     Lunch Time
Pagkatapos ng Lunch, sinabihan ko si Fidel na siya muna ang maghugas kapalit ko bilang "bayad-puri" sa paghuhugas ko noong Thursday (na kung saan siya ang naka-assign maghugas). Sinabi ko rin na masama ang pakiramdam ko kaya hindi ako makakapaghuhugas.


    Pahinga na ulit!
Pagkatapos ng Lunch, umakyat agad ako sa kwarto ko para magpahinga. Doon ko na nararamdaman unti-unti ang paghina ng aking katawan, pagtaas ng temperatura ng aking katawan, malimit na pag-ubo at hindi maintindihang nararamdaman na pamamanhid ng aking mga palad sa kamay at paa.


Agosto 7, 2011 - Pagdalaw ng aking mga Magulang
Nagising ako sa katok ni Kuya Rommel. Sinabi niya na dumating ang aking mga magulang. Hindi agad ako makatayo dahil nga sa nararamdaman kong pagkahilo at panghihina. Kaya bumuwelo muna ako saglit sa aking kinahihigaan. Pagkatapos ako'y naghilamos at ramdam ko  ang katamlayan ng aking katawan.


Kinamusta ako ng aking mga magulang. Sinabi ko na masama ang aking pakiramdam. Nilagay nila ang mga damit ko na nilabhan at pinalantsa nila sa aking kwarto. Nakita ng nanay ko na madumi ang aking kwarto kaya nilinis niya agad iyon. Alam ng nanay ko na isang buwan na akong hindi naglilinis ng kwarto dahil sa kapal ng alikabok nito't mga agiw. (Ang galing!) Pagkatapos magpatas ng mga damit ang aking mga magulang sa aking kabinet at pagkatapos maglinis, umalis kami papuntang botika para bumili ng mga gamot ko.


Pagkabili ng mga gamot, inihatid ako sa seminaryo (SPTFH). Inihatid pa ako ng nanay ko sa aking kwarto habang bitbit niya ang mga gamot, gatorade at biscuit na binili nila para sa akin. Ipinagdasal niya ako upang ako ay gumaling agad.


Agosto 8, 2011
Gusto ko mang kumuha ng exam sa Canon Law at Pentateuch ay hindi ko pa rin magawa. Nahihilo pa talaga ako at nanghihina. Wala din akong maalala sa mga binasa ko. Kung meron man, hindi ko naman maunawaan. Sabi ko nga baka hindi rin gumagana ang brain cells ko. Nagtangka akong pumasok sa DWST, pero sa kalagitnaan ng aking paglalakad nakaramdam ako ng pagkahilo, panghihina at matinding pagkahingal. Kaya, bumalik na lang ako sa bahay  para magpahinga. Anyway, pinalipas ko na lang yung araw na ito sa pamamahinga. Sabi ko na lamang, kung sa bagay marami pa namang exams na darating, samantalang ang buhay ko iisa lamang.


Agosto 9, 2011
Pinilit ko talagang pumasok sa pagkakataong ito sapagkat ito ay reporting ng aming grupo sa Christology. 7:45 ng umaga nagtungo na kami nina Jerico at Philip sa DWST para magset-up ng mga gamit. Dito, ramdam ko ang di pangkaraniwang pagpapawis ng aking katawan. Di naman ako binabanas pero pinagpapawisan ako... kaya halatang maysakit talaga ako. Iba rin ang boses ko- parang lumiit ang tono. Habang nagbibigay ako ng panimula sa aming reporting, ramdam ko pa rin ang panghihina. Nilalabanan ko na lamang ito alang-alang sa aking mga ka-grupo, mga kaklase at sa aming guro. Mahirap. Pero nakayanan ko naman sa tulong at awa ng Diyos kahit nanghihina ako't namamanhid ang katawan nakaraos din. Pagkatapos ng aming digital reporting, nakita naman namin na natuwa at nagustuhan ng aming guro't mga kaklase. Ad Majorem Dei Gloriam!


Hindi na ako nagpahatid ng pagkain kay Cacayorin sa aking kwarto. Bumababa na lang ako sa Dining Hall. Pag Community Prayer Time naman, bumababa na ako sa Chapel. Nabobored na kasi ako dito sa kwarto. Kahit ramdam ko pa rin ang panghihina ng aking katawan, kailangan kong lumaban at kailangan kong magpalakas sa tulong din ng iba at higit sa lahat sa tulong ng panalangin!

A CHRIST-CENTERED SPIRITUALITY

Last time in the subject Missionary Spirituality, we discussed about its Christological perspectives/ dimensions. With this, I understand and appreciate more the words of St. Paul to the Galatians saying "...it is no longer I who live, but it is Christ who lives in me." (Gal. 2:20). This means that a person who aspires to become a missionary means he/ she aspires to become like Christ.

Furthermore, the spirituality of a missionary is a spirit centered to Christ, that is, one in Christ.

I realized that without this spirit centered to Christ, one's missionary work will become fruitless, useless and meaningless.

One's intimate or personal relationship with Christ qualifies one's discipleship. Eventually, a missionary who shares in the lifestyle of Jesus Christ turns to be "consecrated" disciple who believes, hopes and loves.

I learned also that a missionary who centered his/ her life to Christ, as his/ her ultimate source of grace and blessings, has the attitude of communion with God, communion with others and communion with oneself.

Nevertheless, a missionary moves according to the movement (or inspiration) from the Trinity. This means that a missionary who is Christ-centered is a missionary knows very well the "science" of relationship.

TAILORED FOR MISSIONARY VOCATION

In the diagram that was presented to us by our professor in Missionary Spirituality, I learned that the vocation to become a missionary is not an easy decision. I realized that a candidate who wishes to become a missionary passes through series of tests, challenges and scrutinium. 


Aside from the personal discernment of a candidate, his/her superiors and formators are also discerning for his/her "suited-ness" or "fitted-ness" to a "vocation within a vocation," or called as missionary vocation.


Moreover, the discernment to become a missionary is not just an individual task. Instead, it is a communal task to discern (plus to help) a candidate in his/ her vocation. Of course, the candidate's talents, skills and inclinations will be considered also.


I learned that candidate's consistency of words and actions, personal conviction, pure intention and right motivation will be highly considered in the communal discernment.


In the final analysis, spiritual discernment is for the candidate's good and not for his/ her destruction. It helps him/ her, I think, to discern whether he/ she is "tailored for" missionary vocation.


To end this, let me quote the words from a Jesuit missionary, Richie Fernando:

"I know where my heart is. 
It is with Jesus Christ, 
who gave his all for the poor, the sick, the orphan ...
I am confident that God never forgets his people: 
our disabled brothers and sisters. 
And I am glad that God has been using me to make sure 
that our brothers and sisters know this fact. 
I am convinced that this is my vocation/ mission.
I am a Jesuit.
I know where my heart is." 


And you-
do you know 
where your heart is?


Do you know where are you
tailored for?

Sono Ventotto

MISSION: WORK OF GOD

Mission is "not only from human effort, but it is the work of God." Nevertheless, missionary spirituality is not only about person's skills, competence or capabilities. It is rooted in God's salvific plan. It requires religious experience, which becomes the foundation and source of mission. Accordingly, religious experience comes from one's experience of opening to God.

BUOD NG EXODO

Kabanata 1

Ang mga Israelita ay naging makapangyarihan at mabilis na dumami. Ito ay pinangambahan ng bagong hari (na hindi nakakakilala kay Jose) at ng mga Egipcio. Naglagay sila ng mga mababagsik na tagapangasiwa para pahirapan ang mga Israelita. Ipinag-utos ng Faraon sa 2 komadrona na patayin ang lahat ng lalaking sanggol na isisilang ng mga Hebrea. Hindi nila ito sinunod kaya’t kinalugdan sila ng Diyos. Iniutos ng Faraon sa lahat ng kanyang nasasakupan na itapon sa Ilog Nilo ang lahat ng lalaking isisilang at hayaan namang mabuhay ang mga babae.

Kabanata 2

Kinupkop ng prinsesa, anak na babae ng Faraon, ang 3 buwang lalaking sanggol na nakita sa loob ng basket na nasa talahiban sa may pampang ng ilog. Itinuring na anak ng prinsesa ang sanggol at tinawag na Moises dahil siya’y “iniahon” sa tubig. Nang binata na si Moises, siya’y tumakas sa kanilang lugar dahil binalak ng Faraon na sya’y ipapatay dahil sa nabalitaang pagpatay niya sa isang Egipcio. Nanirahan si Moises sa Midian at doo’y napangasawa nya ang anak ni Jetro na si Zipora. Nagkaroon sila ng anak at ito’y tinawag na Gersom.

Kabanata 3

Sa bundok ng Sinai, tinawag ng Diyos si Moises sa anyo ng nagliliyab na puno na hindi nasusunog. “Ako’y si Ako Nga” ang pakilala ng Diyos kay Moises. Siya ang Diyos ng kanyang mga ninunong sina Abraham, Isaac at Jacob. Nakita ng Diyos na labis na pinahihirapan ang mga Israelita ng mga Egipcio. Inutusan ng Diyos si Moises na kausapin ang malupit na Faraon para palayain ang mga Israelita. Pakikitaan ng Diyos ng mga kababalaghan ang Faraon para pumayag silang palayain ang Israel at magtungo sa lupang pangako at doo’y sumamba.

Kabanata 4

Para maniwala ang mga Israelita, sinabi ng Diyos kay Moises na gumamit ng kababalaghan sa pamamagitan ng tungkod na magiging ahas, sakit sa balat at pagiging dugo ng tubig mula Ilog Nilo. Dahil sa pautal-utal si Moises, iniutos ng Diyos na si Aaron ang siyang magiging tagapagsalita nya. Bumalik sa Egipto si Moises kasama si Zipora. Iniligtas ni Zipora si Moises mula sa kamatayan sa pamamagitan ng dugo ng pagtutuli. Sinalubong sila ni Aaron sa Bundok ng Diyos. Nagpakita si Moises ng kababalaghan sa mga pinuno ng Israel at sila’y sumamba sa Diyos.

Kabanata 5

Pumunta sina Moises at Aaron sa Faraon. Sinabi nila na payagang umalis ang mga Israelita upang maglakbay ng 3 araw papunta sa ilang at doo’y sumamba sa Diyos. Hindi pumayag ang Faraon. Sa halip, kinausap niya ang mga tagapangasiwang Egipcio at mga kapatas na Israelita para damihan ang mga gawain at higpitan sa pagtatrabaho ang mga Israelita. Hindi na binibigyan ang mga Israelita ng mga dayami at pinapagawa pa rin sila ng mga tisa ng mga tagapangasiwa’t mga kapatas. Sila’y binubugbog kapag hindi nakasunod. Sila’y nagalit kina Moises at Aaron.

Kabanata 6

Muling sinugo ng Diyos si Moises sa mga Israelita. Sinabi ni Moises sa mga tao ang tungkol sa kasunduan ng Diyos sa kanilang mga ninuno bilang bayan ng Diyos at ito’y tutuparin sa paghahatid sa kanila sa lupaing ipinangako. Ngunit ayaw ng maniwala ng mga tao dahil sa kahinaan ng loob at paghihirap. Narito ang pagkasunod-sunod ng angkan mula kay Jacob hanggang kina Moises at Aaron: si Jacob ang ama ni Levi na ama ni Kohat na ama ni Amram (napangasawa si Jocebed) na ama nina Aaron (nagmula ang mga puno ng angkan ng mga Levita) at Moises.

Kabanata 7

Si Aaron ang na maging tagapagsalita ni Moises sa Faraon. Patitigasin ng Diyos ang kalooban ng Faraon para maparusahan ang mga Egipcio sa pamamagitan ng mga kababalaghan. Nagpakita ng kababalaghan si Aaron sa pamamagitan ng tungkod na naging ahas ngunit ito ay nagaya ng mga matatalinong tao at ng mga salamangkero ng Faraon. Ginawa ng Diyos ang unang salot (sa pamamagitan nina Moises at Aaron): naging dugo ang tubig. Nagaya ito ng mga salamangkero. Hindi pa rin pinakinggan ng Faraon ang hiling nina Moises at Aaron.

Kabanata 8

Sa pamamagitan nina Moises at Aaron, ginawa ng Diyos ang ikalawang salot, ang napakaraming palaka sa buong Egipto. Sumunod naman ang ikatlong salot, ang pagdami ng mga niknik, na nagpahirap sa mga tao at hayop sa buong Egipto. Kasunod nito ay ang ikaapat na salot, ang makapal na langaw na bumalot sa buong Egipto. Sa bawat salot na dumarating sa Egipto, nakikipag-ayos ang Faraon kina Moises na alisin ito at nangangakong sila’y papayagang umalis. Nawawala nga ang mga salot, pero kinalauna’y pinagbabawalan pa rin silang umalis ng Faraon.

Kabanata 9

Dahil sa patuloy na pagmamatigas ng Faraon, dumating ang ikalimang salot, ang pagkamatay ng lahat ng mga hayop sa Egipto. Sumunod ang ikaanim na salot, ang paglaganap ng pigsang nagnanaknak sa mga tao at mga hayop sa buong Egipto. Hindi na ito magaya ng mga salamangkero. Dahil pa rin sa pagmamatigas ng Faraon, sumapit ang ikapitong salot, nagkaroon ng malakas na pag-ulan ng malalaking tipak ng yelo na sumira at pumatay sa mga tao, hayop, halaman at ng ibang ari-arian ng buong Egipto. Nang mawala itong salot, nagmatigas pa rin ang Faraon.

Kabanata 10

Pinatigas pa rin ng Diyos ang kalooban ng Faraon, para mapakita niya ang kanyang kapangyarihan at kilalanin ng lahat bilang si Yahweh. Dumating ang ikawalong salot sa Egipto, ang pagpuksa ng mga balang sa lahat ng mga pananim ng mga Egipcio. Sumunod naman ang ikasiyam na salot, ang kadiliman sa buong Egipto sa loob ng 3 araw. Pinayagan ng Faraon na umalis sina Moises at ng kanyang pamilya, subalit pinagbawalan silang dalhin ang mga hayupan nila na ang ilan ay magsisilbing handog para sa Diyos. Pinagmatigas pa rin ng Diyos ang Faraon.

Kabanata 11

Sina Moises at mga Israelita ay iginalang ng mga Egipcio. Ipinahayag ni Moises ang bilin ni Yahweh sa Faraon tungkol sa pagkamatay ng mga panganay, maging tao man o hayop, sa Egipto na magiging hudyat ng pagtataboy sa mga Israelita. Inilarawan ni Moises sa Faraon kung papaanong lilipulin ng Diyos ang mga panganay. Magkakaroon ng malakas na panaghoy sa buong Egipto. Walang mangyayaring masama sa mga Israelita upang mapakita ng Diyos ang kinalulugdan Nyang bayan. Matapos ng pahayag, hindi pa rin pumayag ang Faraon na palayain ang mga Israelita.

Kabanata 12

Sinabi ng Panginoon panuto kina Moises at Aaron ang tungkol sa Pista ng Paskwa ng mga Israelita. Sila’y magsasalu-salo sa nilitsong lalaking tupa o kambing at tinapay na walang pampaalsa. Ang dugo ng pinagkatayan nito ay ipapahid sa kanilang tirahan para maging palatandaan ng Diyos na lampasan ang bahay na may pahid ng dugo. Naganap ang salot at namatay ang lahat ng mga lalaking sa buong Egipto. Dahil dito, pinayagang umalis ang lahat ng mga Israelita sa Egipto. Nagbigay naman ng tuntunin tungkol sa Paskwa ang Diyos kina Moises at Aaron.

Kabanata 13

Sinabi ng Diyos kay Moises ang tungkol sa pagtatalaga sa lahat ng mga panganay na lalaki sa Israel, maging tao o hayop. Taun-taon, bilang pag-alaala sa pagliligtas, gaganapin ang Pista ng Tinapay na walang pampaalsa. Kasama nito ay ang pag-aalay ng tupa bilang pag-alala sa kanilang “exodo” at bilang pangtubos sa mga panganay na anak na lalaki ng mga Israelita Naglakbay ang lahat ng mga Israelita patungong Dagat na Pula at sila’y pinatnubayan ng Diyos sa pamamagitan ng haliging apoy at ulap.

Kabanata 14

Sakay ng mga karwaheng pangdigma at mga kabayo, hinabol ng mga kawal ng Faraon ang mga Israelita. Inabot nila ang mga Israelita sa tabing dagat, malapit sa Pi Mahirot. Dahil dito, nangamba at natakot ang mga Israelita at nagnais na lamang silang magpaalipin sa mga Egipcio. Sila ay sinabihan ni Moises na lakasan ang loob at huwag matakot sapagkat ililigtas sila ng Diyos. Matapos makatawid sa nahating tubig ng Dagat na Pula ang mga Israelita, sumunod ang mga kawal ng Faraon subalit sila naman ay natabunan ng tubig at silang lahat ay namatay.

Kabanata 15

Pagkatawid ng mga Israelita sa Dagat na Pula, sila ay umawit (sa pangunguna ni Moises) ng papuri at pasasalamat kay Yahweh. Inilarawan sa awit ang sinapit ng mga Egipciong sumunod sa kanilang pagtawid sa Dagat na Pula. Ang awit ay tungkol sa kadakilaan at kapangyarihan ng Diyos. Tumugtog ng tamburin at umawit naman si Miriam (ng awit ng papuri sa Diyios) kasama ang mga babaeng nagsasayaw na may dala ring tamburin. Pagkatapos ng 3 araw na paglalakbay sila ay nagtungo sa Batis na Mapait para uminom. Nagkampo sila sa malapit sa balon ng Elim.

Kabanata 16

Patuloy silang naglakbay hanggang makarating sila sa ilang sa Sin noong ika-15 araw ng ika-2 buwan. Nagreklamo ang mga Israelita dahil sa kagutuman. Nagpaulan ang Diyos ng Manna o tinapay tuwing umaga. Sa takip-silim nama’y mga ibong pugo bilang kanilang pagkain. Ang mga ito ay nagaganap araw-araw (maliban sa ika-7 araw tuwing linggo, Araw ng Pamamahinga). Iniutos ng Diyos na kumuha lamang ng sapat na kakainin at sa ika-6 na araw doble ang pwede nilang pulutin para sa kinabukasan. Ang iba ay kumuha ng sobra, kaya ito ay inuod at bumaho.

Kabanata 17

Patuloy na naglakbay ang mga Israelita at nagkampo sila sa Refidim. Nagalit sila kay Moises dahil sila’y uhaw na uhaw. Pumunta si Moises kasama ng mga ilang pinuno sa ibabaw ng malaking bato sa Sinai. Hinampas niya iyon at bumukal ang tubig. Ang lugar ay tinawag na Masah at Meriba. Sinalakay sila ng mga Amalekita. Inutusan ni Moises si Josue kasama ng kanyang mga piniling tauhan upang makipaglaban. Itinaas ni Moises ang kanyang tungkod para manalo ang Israelita. Nagtayo si Moises ng altar doon at tinawag niyang “Si Yahweh ang aking Watawat.”

Kabanata 18

Dinalaw ni Jetro si Moises dahil nabalitaan niya ang ginawa ni Yahweh sa mga Israelita. Isinalaysay ni Moises kay Jetro ang lahat ng mga nangyari: simula ng sila’y nasa Egipto pa hanggang sa ngayo’y naglalakbay na sila. Sa katuwaan ni Jetro sa mga nabalitaan, siya ay nagpuri at nag-handog sa Diyos. Kinabukasan napansin ni Jetro ang hirap na nararanasan ni Moises sa pamamagitan at paghatol nito tungkol sa mga usapin ng mga tao. Pinayuhan niya si Moises na maghirang ng mga hukom ng bayan na mapagkakatiwalaan para humatol sa mga maliliit na usapin.

Kabanata 19

Nang makarating na sila sa Sinai, inutusan si Moises ng Diyos na ihanda ang mga Israelita para sa Kanyang pagpapakita sa mga tao. Tinagubilin ng Diyos na labhan ng mga Israelita ang kanilang mga damit, maglinis ng sarili at lagyan ng hangganan ang paligid ng bundok para sa pagsamba ng mga tao. Ang sinumang hindi pinapayagang lumampas sa hangganan ay paparusahan. Ang tunog ng trumpeta ang siyang magsisilbing hudyat na maaari ng makaakyat sa bundok ang lahat ng mga tao. Ang bundok ay nabalot ng makapal na ulap.

Kabanata 20

Ibinigay ng Diyos ang Kanyang mga Utos: ‘wag sasamba sa ibang diyos, ‘wag gagawa ng imahen, ‘wag gagamitin sa walang kabuluhan ang pangalan ng Diyos, tandaan at ilaan sa Diyos ang Araw ng Pamamahinga, igalang ang ama’t ina; ‘wag papatay, ‘wag mangangalunya, ‘wag magnanakaw, ‘wag sasaksi ng walang katotohanan laban sa kapwa, ‘wag magnasa sa asawa ng iba at ari-arian ng iba. Natakot ang mga tao sa dagundong ng kulog, tunog ng trumpeta, at ng makita nila ang kidlat at ang usok sa bundok. Nagbigay rin ang Diyos ng mga utos tungkol sa mga Altar.

Kabanata 21

Ibinigay ng Diyos ang kanyang mga batas tungkol sa mga alipin. Ipinakita dito ang karapatan ng amo at ng alipin sa iba’t ibang sitwasyon o kaso. Binanggit din ng Diyos ang mga batas tungkol sa mga karahasan na maaaring mangyari sa kapwa, ama o ina, alipin, nagdadalang-tao, at iba pa. Ito ang mga batas na lex talionis o “mata sa mata, ngipin sa ngipin…” Nagbigay din ang Diyos ng mga batas tungkol sa pananagutan ng may-ari sa baka at balon. Ipinakita dito kung ano ang mga kapalit, bayad o kahahantungan ng may-ari sa iba’t ibang sitwasyon ukol sa pag-aaring nabanggit.

Kabanata 22

Dinagdag ng Diyos ang mga batas tungkol sa mga sumusunod: ninakaw na baka o tupa, ‘pag napatay ng may-ari ang magnanakaw sa gabi o araw, hayop na nakawala at nakapanira ng bukid ng iba, nakasunog ng pananim ng iba, nawalang ipinagkatiwalang salapi o ari-arian, pang-aangkin ng hayop, pagkapinsala/ pagkamatay/ pagkawala ng paalagang hayop at panghihiram ng hayop. Binanggit din ng Diyos ang mga tuntuning tungkol sa pananampalataya at kabutihang-asal.

Kabanata 23

Sinabi ng Diyos kay Moises ang mga tuntunin tungkol sa katarungan. Ipinagbigay alam rin Niya ang tungkol sa anim na taon na pagtatanim at anim na taon na pag-aani sa mga bukirin. Kasama nito ay ang ikapitong taon na ibibigay sa mga mahihirap. Idinagdag niya ang tungkol sa anim na araw na pagtatrabaho at ang ika-7 ay ang pamamahinga. Iniutos ng Diyos ang pagdiriwang ng tatlong pangunahing Pista: Tinapay na Walang Pampaalsa, Pag-aani at Mga Tolda. Nangako ang Panginoon na papatnubayan at pangangalagaan ang kanilang paglalakbay, at Sya’y nagtagubilin.

Kabanata 24

Tinawag ng Diyos si Moises kasama sina Aaron, Nadab, Abihu at ng 70 pinuno upang sumamba sa Kanya sa paanan ng bundok. Doo’y nagtayo sila ng altar at nag-alay ang ilang kabataang lalaki. Kinuha niya ang aklat ng tipan at binasa ng malakas. Sumagot ang mga tao na susundin nila ang lahat ng utos ng Diyos at sila’y winisikan ng dugo mula sa pinatay na inalay na mga hayop bilang katibayan ng kasunduan. Pinaakyat si Moises ng Diyos sa Bundok ng Sinai, kasama si Josue, para ibigay ng Diyos ang mga kautusan at mga tagubilin. 40 araw at gabi siyang nanatili doon.

Kabanata 25

Idinetalye ng Diyos kay Moises ang tungkol sa mga ihahandog ng mga tao sa Kanya. Sinabihan rin ng Diyos na ipagpagawa Siya ng santuwaryo na titirahan niya kasama ng mga tao. Ito ay gagawin ayon sa planong ibibigay sa kanya ng Diyos. Ibinigay ng Diyos kay Moises ang mga detalye para sa paggawa ng Kaban ng Tipan at ng Luklukan ng Awa. Pinagawa rin ng Diyos si Moises ng Mesa ng tinapay na handog sa Diyos. Dagdag pa ng Diyos ang pagpapagawa ng lalagyan ng ilaw.

Kabanata 26

Inutusan ng Diyos si Moises na gumawa ng mga kurtina na yari sa iba’t ibang kulay ng telang lino at balahibo ng kambing, pagbuburda ng larawan ng kerubin at mga kawit na ginto at tanso. Para sa Tabernakulo, ibinigay ng Diyos kay Moises ang lahat ng mga detalye ng plano tungkol sa mga sukat, direksyon o posisyon sa paggawa at mga gagamiting materyales. Nagpagawang muli ang Diyos ng mga kurtina para magsilbing tabing sa pagitan ng Dakong Banal at Dakong Kabanal-banalan. Ibinigay pa ng Diyos ang ilan pang mga detalye sa pagpapagawa ng Taberkanulo.

Kabanata 27

Itinuro ng Diyos kay Moises ang tungkol sa pagpapagawa ng Altar. Katulad ng ibang pagawain, ibinigay ng Diyos ang mga detalye kay Moises para ito’y magawa ng ayos. Nagbigay din ng panuto ang Diyos tungkol sa pagpapagawa ng Bulwagan ng Tabenakulo. Sinabi ng Diyos ang mga sukat, materyales at disenyo sa pagpapagawa nito. Inatasan ng Diyos si Aaron at ng kanyang mga anak na nasa Toldang Tipanan ang pagngangalaga sa Ilawan at patuloy na pagpapaningas gamit ang pinakamainam na langis ng olibo. Gagawin rin ito ng mga Israelita at ng kanilang salinlahi.

Kabanata 28

Sina Aaron at ang 4 pa niyang anak ay ipinatawag ng Diyos para maging pari at maglingkod sa Kanya. Nagpagawa ang Diyos ng mga magagandang kasuotan yari sa ginto, iba’t ibang kulay ng tela at pinong sinulid para sa mga pari. Nagpagawa din Siya ng efod na yari sa ginto, lanang iba’t ibang kulay, at buburdahan ng maganda. Nagpagawa rin ang Diyos ng pektoral para sa pinakapunong pari. Ito ang gagamitin sa pag-alam ng kalooban ng Diyos. Ito’y may 12 mamahaling bato, Urim at Tumim. Itinalaga si Aaron at kanyang mga anak bilang mga paring maglilingkod sa Diyos.

Kabanata 29

Sa pamamagitan ni Moises, hinirang ng Diyos sa pagkapari sina Aaron at ng kanyang mga anak. Ibinigay ng Diyos kay Moises ang mga dapat gawin upang ganap na maitalagang mga pari sina Aaron at kanyang mga anak. Ipinakita dito ang pagsusuot nila ng mga kasuotang pampari, pag-aalay ng mga piling hayop at dugo nito, at mga tinapay at kakanin na walang pampaalsa. Ang mga panuto ng pagsasagrado ng mga pari, ng altar at ng paraan ng paglilingkod ay nabanggit rin. Ibinukod sina Aaron at ng kanyang mga anak upang maglingkod sa Diyos bilang mga pari.

Kabanata 30

Nagpagawa ang Diyos kina Moises ng altar na sunugan ng insenso. Iniutos rin ng Diyos ang tungkol sa buwis para sa mga pangangailangan ng Toldang Tipanan na hihingin sa mga nakabilang sa sensus. Nagpagawa rin ang Diyos ng palangganang hugasan kay Moises para gamitin ng mga pari bago sila pumasok sa Tolda o magsunog na handog. Nagpagawa rin ang Diyos ng langis na pampahid sa mga pari at sa mga kasangkapan upang maging sagrado. Ipinalagay naman sa harap ng Kaban at Tolda ang ipinagawang insenso ng Diyos.

Kabanata 31

Sinabi ng Diyos kay Moises na pinili Niya si Bezalel (mula sa lipi ni Juda) at si Aholiab (mula sa lipi ni Dan) at biniyayaan ng talentong pan-sining. Pumili pa ng ibang tao ang Diyos para makatulong ng dalawa. Sila ang gagawa ng Tolda, Kaban at ng Luklukan. Gagawa rin sila ng mesa para sa handog, ilawan, palangganang hugasan, langis na pampahid at ng insenso para sa Dakong Banal at mga altar na sunugan ng insenso’t handog. Iniutos ng Diyos ang pangingili sa Araw ng Pamamahinga. Binigay ni Yahweh ang dalawang tapyas na batong sinulatan niya ng Kautusan.

Kabanata 32

Dahil sa katigasan ng ulo ng mga Israelita, nagpagawa ng diyus-diyosang guyang ginto kay Aaron at nagkasiyahan. Iniutos kay Moises na bumaba sa mga tao sapagkat ang mga ito’y nagtaksil sa Kanya. Naibagsak ni Moises ang 2 tabletas ng Kautusan. Kinuha ni Moises ang guya. Ito’y sinunog, dinurog, inihalo sa tubig at ipinainom sa mga tao. Ipinaliwanag ni Aaron kay Moises ang nangyari. Binukod ni Moises ang panig kay Yahweh at ipinapatay ang mga hindi. Humingi ng tawad si Moises sa Diyos para sa kasalanan ng mga tao. Nagpadala ang Diyos ng sakit sa mga tao.

Kabanata 33

Nagpatuloy sina Moises at mga Israelita sa paglalakbay papunta sa lupang pangako. Pinauna ng Diyos ang isang anghel para paalisin ang mga naninirahan doon. Dahil sa katigasan ng ulo, ipinaalis ng Diyos mga suot nilang mga alahas. Nakaugalian na ni Moises na itayo ang Toldang Tipanan sa isang lugar malayu-layo sa kampo. Doo’y harap-harapang sumasangguni si Moises sa Diyos. Nangako ang Diyos na papatnubayan Niya ang Israelita. Sinabi ng Diyos na ipapakita ang Kanyang kaluwalhatian kay Moises pero hindi ang Kanyang mukha.

Kabanata 34

Nagpagawa muli ang Diyos kay Moises ng 2 tapyas ng bato para muling isulat ang Kautusan. Nagpakilalang muli ang Diyos bilang Yahweh at sinabi Niya ang Kanyang mga katangian.  Inulit ng Diyos ang mga detalye ng mga tuntunin ng Tipan, tulad ng sumusunod: diyus-diyosan, pagdiriwang ng mga Pista, panganay na lalaki, araw ng pagtatrabaho at pamamahinga, pagharap ng mga lalaki sa Diyos, mga handog na hayop at mga pagkaing walang pampaalsa. Bumaba si Moises mula sa Bundok ng Sinai at nakita ng mga tao na nagniningning ang kanyang mukha.

Kabanata 35

Sinabi ni Moises sa mga Israelita ang tuntunin sa ika-7 araw. Ito ay ang Araw ng Pamamahinga. Isa-isa naming binanggit rin niya ang mga handog para sa Santwaryo. Tinawag naman ni Moises ang mga taong pinili ng Diyos at biniyayaan ng pambihirang kakayahan sa sining para gawin ang Toldang Tipanan, Kaban ng Tipan, Luklukan ng Awa, Dakong Banal at lahat ng mga kagamitang kaugnay ng mga ito. Lahat ng Israelita, lalaki at babae na handang tumulong ay nagdala ng handog sa Diyos para sa ipinagagawa Niya kay Moises.

Kabanata 36

Dinala na ng mga Israelita ang lahat ng mga handog kay Moises para ibigay sa mga piniling tao ng Diyos para sa gagawing santuwaryo. Ipinatigil na Moises ang pagdadala ng mga handog sapagkat sobra na sa kinakailangan. Lahat ng mga mahuhusay na manggagawa ang gumawa sa Toldang Tipanan. Sinunod nila ang mga detalye at sukat na iniutos ng Diyos. Ginamit ang mga materyales tulad ng kurtina na yari sa iba’t ibang kulay ng telang lino at balahibo ng kambing, kahoy mula sa punong akasya, pagbuburda ng larawan ng kerubin, mga kawit na ginto at tanso.

Kabanata 37

Tulad ng nabanggit na mga detalye ng Diyos kay Moises, sinunod ito ng mga pinakamahusay na manggagawa sa paggawa nila ng Kaban ng Tipan at Luklukan ng Awa (Exo. 25:10-22), mesa ng tinapay na handog sa Diyos (Exo. 25:23-30), ilawan (Exo 25:31-40), altar na sunugan ng insenso (Exo. 30:1-5) at langis na pampahid at insenso (Exo. 30:22-38). Karamihan sa mga materyales o sangkap sa paggawa ay ang ginto at ang akasya. Naghalo din sila ng sagradong langis na pampahid at ng purong insenso ayon sa ibinigay na utos ng Diyos tungkol sa mga sangkap.

Kabanata 38

Karamihan sa mga ginamit ni Bezalel sa paggawa ng altar (Exo. 27: 1-8) ay mula sa materyales na akasya at tanso. Ang palanggana naman ay yari rin sa tanso kaya ito’y tinawag na palangganang tanso (Exo. 30:18). Ang mga ginamit na mga materyales sa Bulwagan ng Toldang Tipanan (Exo. 27. 9-19) ay ang mga mamahaling telang lino at lana, tanso, pilak at baras. Ang mga metal na ginamit sa tabernakulo na pinaglagyan sa Kaban ng Tipan ay ang ginto, pilak at tanso. Ang mga ito ay nagmula sa mga handog sa Diyos ng mga Israelita.

Kabanata 39

Ginawa ng mga mahuhusay na tao sa sining ang mga kasuotan ni Aaron at sa kanyang mga anak na pari ayon sa ipinag-utos ng Diyos kay Moises (Exo. 28:1-43). Ito ay yari sa ginto, iba’t ibang kulay ng tela at pinong sinulid. Gumawa din sila ng efod na yari sa ginto, lanang iba’t ibang kulay, at binurdahan ng maganda. Gumawa rin sila ng pektoral para sa pinakapunong pari. Ito’y may 12 mamahaling bato. Natapos na ang pagpapagawa ng Toldang Tipanan, Kaban ng Tipan, Luklukan ng Awa, Dakong Banal at lahat ng mga kagamitang kaugnay ng mga ito.

Kabanata 40

Ang unang araw ng unang buwan ang nagging hudyat ng Diyos upang itayo ang tabernakulo ng Toldang Tipanan. Pagkatapos, kinuha ni Moises ang langis upang ibuhos sa buong tolda at lahat ng mga kagamitan nito. Ito ang pagtatalaga at pagsasagrado ng Tolda. Pinaghugas ayon sa ritwal sina Aaron at ang kanyang mga anak. Ipinasuot sa kanila ang damit na pampari at sila’y pinahiran ng langis upang italaga bilang mga pari habambuhay. Nang magawa ang Toldang Tipanan, nabalot ito ng ulap at napuno ng kaluwalhatian.

MISSION IN THE MIND OF GOD

Last July 13, 2011, after our first session of class in Missionary Spirituality, I realized that if there is the "mission in the mind of  God," there is also a "mission in the mind of a person."

"Mission in the mind of a person" pertains to a mission that thinks of the alleviation of the pain and suffering of fellow human beings. It could be in a form of social work, philanthropic activities, altruism or advocacy to attain justice and peace. It could also be expressed through these examples: dental/ medical mission, feeding program for the malnourished children, etc.

"Mission in the mind of God" pertains to a mission that deepens and purifies "mission in the mind of a person." Accordingly, it directs a person towards the Ultimate Source or Origin of mission called God. It does not pertain only to basic human needs, but it implies one's need of the Divine. This Divine expresses or synonymous to the word called Love. In effect, the Love as principle without principle of  the "mission in the mind of God" unites, reconciles, incarnates, saves and forms a person in the image of God substantially connected to the Missio Dei.

KERYGMA IS REAL

BEFORE, my notion of Kerygma is about reading and memorizing the Bible, academic research and other "intellectual gymnastics." In  other words, Kerygma is about intellectual competence and skills in public speaking.

AFTER we discussed in our class (Missionary Spirituality) about Kerygma, I realized that one's personal experience of God is highly required in the oral proclamation. I learned that reflecting upon the Word of God, analysis, research and other mental exercises are just part and parcel of the preaching proper - the Kerygma.

Kerygma is not just about teaching. It is about witnessing. It is witnessing because an individual is aware of different lessons he/ she got from his/ her personal experience. In witnessing, there is the "enfleshment" of the Word in one's personal life. In witnessing, the proclamation becomes REAL, and not just ideal.

Optimist Sees Difficulty as an Opportunity

In the Philippine Daily Inquirer Newspaper, particularly in the Entertainment section last June 28, 2011, told about the story of Marcelito Pomoy, the Grand Champion of ABS-CBN’s reality show Pilipinas Got Talent Season 2. He is a simple man from Imus, Cavite who used his God-given gift well to show to the world what Filipino talent truly is and to fulfill his own dream. Before he won in PGT contest, he was just a low-profile singer who used to join singing contests in the province.

Marcelito, who comes from a broken family whose members got separated due to poverty, was able to get a dark part of his life work to his advantage. While he joined PGT to pursue his dream, he was very optimist that he used the opportunity to reunite his loved ones. He looks at his family situation, though difficult, as an opportunity to express himself through singing.

Last June 26, 2011, Marcelito became the grand winner of Pilipinas Got Talent Season 2 because of his remarkable world-class performance, his being able to render a high pitched perfect male and female voice combination coupled with a well-thought choice of song, which gave audience some amazement.

He has the "wow" factor in singing. What makes it “wow” is his life story that completes his talent package. More than that, one could trace that factor from the difficulties he experienced especially his life in Bislig, Surigao del Sur, to Imus, Cavite where he started his journey to find his loved ones until his quest in Pilipinas Got Talent paved the way for his family to be back in each other's arms once again.

            Indeed, optimist (like Marcelito Pomoy) sees difficulty as an opportunity.

CCV: Isang "Apostolate Area" ng Pag-ibig

Tuwing Linggo, ala-una hanggang ala-singko ng hapon, kasama ng mga batchmates ko at ng isang 3rd year dito sa  San Pablo Theological Formation House (SPTFH) - Tagaytay City kami ay nag-aapostolate sa Chosen Children Village (CCV), Silang, Cavite. Dalawa sa amin ang na-atasan sa cottage ng mga "Toddlers." Dalawa din ang na-atasan sa amin sa cottage ng mga "Wheelchair-bound" children. At dalawa naman ang naatasan sa cottage ng mga "Hyper-active" children.

Sa unang araw ng aming apostolate sa CCV ay talagang naramdaman ko ang pagod. Ako ay isa sa mga naatasan sa cottage ng mga "Hyper-active." Sinubukan kong kilalanin sila at malaman ang kani-kanilang mga sitwasyon. Ilan sa mga kondisyon nila ay ang mga sumusunod: down syndrome, hydrocephalus, cerebral palsy, blindness, deafness, muteness, etc. Matapos kong malaman ang kanilang kondisyon, may naramdaman akong awa sa mga bata. Marahil ito ang naging dahilan rin ng paghigop ng lakas ko: ang makita at malaman ang kanilang kondisyo. Isa-isa ring isinalaysay ng "care giver" na si Papa Cris (ang tawag ng mga bata sa kanilang caregiver na lalaki ay "Papa" at sa babaeng caregiver naman ay "Mama" upang masanay silang gumalang at makakita ng "Father" at "Mother" figure sa CCV) ang mga istorya kung papaanong napapunta ang mga bata sa CCV. Sabi ni Papa Cris na ang ilan sa kanila ay pina-ampon ng mga magulang sapagkat wala silang kakayahan pa ipagamot ang kalagayan ng kanilang mga anak. Ang iba namang mga bata ay basta na lamang iniwan sa mga bahay-ampunan at Simbahan sa iba't ibang lugar sa Pilipinas

Matapos kong marinig ang mga istorya ng buhay ng mga bata, nasabi ko sa aking sarili: "Bakit naman iniwan ng mga magulang ng mga batang ito ang kanilang mga anak? Dahil ba sa may kakulangan sila? Dahil ba kakaiba o hindi normal ang kanilang itsura at kinikilos?" Sa huli, nasabi ko sa aking sarili, "Maraming salamat sa aking mga magulang at ako'y kanilang inalagaan, pinalaki at minahal!"

Nakilala ko ang mga batang sina Paul (na may sakit na cerebral palsy pero normal ang pag-iisip), si Ariel (na bulag), si Darwin (na may cerebral palsy at cross-eye), si BG (na may down syndrome), si Miggy (na may global development delay), si Dickson (na may down syndrome), si Gino (na may global development delay at pipe), si Jericho (na may hydrocephalus), si Angel (na bulag)... So far, sila pa lang ang naaalala ko ang mga pangalan.

Kahit na ako ay naka-upo, nakikipaglaro at nakikipag-usap lang sa mga bata, ramdam ko ang Kailangan talagang magbibigay ako ng oras, pasensyang makinig sa kanilang bulol na pananalita at sa kanilang kondisyon. Bagamat hindi nila tuwid na nabibigkas ang mga salita, nararamdaman ko ang diretso nilang pakikipagkaibigan. Ramdam ko na bukas sila sa pagmamahal at handa rin silang magbigay ng pagmamahal. Sinsero ang kanilang pakikipag-ugnayan sa kagaya kong bisita. Walang halong pagkukunwari at walang anumang itinatagong pag-uugali. Spontaneous!

Madalas na nagpapansin si Paul sa akin dahil marami syang tanong... "What did you eat this morning, brother? What did you eat this lunch? What is your supper? How about spaghetti? How about ice cream? How about fish? Did you eat rice? How about juice?" Sus, ginoo puro pagkain ang tanong... yan ang madalas naming pag-usapan... pagkain, pagkain at pagkain. Si Paul ay hindi talaga nakatira sa Cottage ng mga "Hyper." Sabi ng caregiver na si Papa Cris, siya daw ay "punished" dahil kinagat niya ang isang bata na nagngangalang Ivan mula sa Cottage ng mga "Functional" (tawag sa mga batang mayroon nang nagagampanang responsibilidad o trabaho sa CCV).

Pero minsan itong si Paul ay nagtanong: "Is Jesus in your heart?" Pina-ulit ko yung tanong niya sa akin baka kasi nagkamali lang ako ng pandinig... "Is Jesus in your heart?" Talagang yun ang tanong niya! Nagulat ako kasi hindi ko akalain na matatanong ako ni Paul ng ganun. Pero tumugon ako sa kanya: "Yes! Jesus is always in my heart!" Akala ko tapos na ang tanong niya... Naku po at nagsunod-sunod na nga ang tanong niya. Para bang mga tanong sa Introduction to Christology, Mariology at Eschatology ang tanong niya... "Is Jesus  did not able to breathe when He was crucified? How about the two thieves? Did Jesus forgave them too? How about the 'Bread'? Jesus is 'Bread'? Why did they killed Jesus? Why did they punished Jesus? Is there foods in Heaven? Is the clouds in heaven soft? Why did they crucified Jesus? Why did Jesus let them to crucified Him? How about the blood, brother? The blood of Jesus? Is Mary the Mother of Jesus?" at marami pang ibang Theological Questions! Grabe... napahiya talaga ako sa mga tanong ng batang ito. Nasa isip ko ng mga oras na iyon ay kung papaano ko sasagutin ang mga tanong niya sa paraan na mauunawaan niya. Matalino si Paul kahit paulit-ulit ang kanyang tanong.

3:30 PM na! Kapag ganitong oras na sa CCV, inuutusan na ni Papa Cris si Gino na maglagay ng mga tubig sa mga baso na nasa hapag-kainan nila. Samantalang kami ng "caregiver," kasama kong isang seminarista na si Jericho Jabay, Miggy, Niño, at isa pang batang "functional" ay dadako sa kusina ng CCV para kuhanin ang mga pagkain ng mga bata. Suot na namin ang aming mga panaklob sa ulo at kung umuulan kami ay nagsusuot ng kapote.

Pagkakuha ng mga pagkain agad kaming bumalik sa "Hyper" Cottage para hati-hatiin o partihin ang mga pagkain. Tinikman ko ang pagkain nilang masabaw na may gulay... ang tabang! Tinikman ko ang blended na pagkain para sa mga batang hirap lumunok... ang tabang din! Tinikman ko ang dessert nila... sobrang tabang! Pero sinabi naman sa akin ng "caregiver" na kaya matabang ang mga pagkain ng bata ay dahil na rin sa kalagayan nila... Bawal kasi ang maaalat at sobrang tamis na mga pagkain sa kanila.

Pero napansin ko na sa kabila ng katabangan ng lasa ng pagkain, said na said naman kapag naubos na ng mga bata. Wala silang pinipili. Hindi sila "choosy" sa pagkain. Sabi nga ng "caregiver," para bang "panginoon" nila ang pagkain. Sinisimot nila hanggang sa huling butil ng kanin at huling patak ng sabaw. Sulit at walang sayang!

Kahit na yung sinusubuan ko ng "blended foods" na si Darwin ay talaga namang ubos rin. Yun nga lang tiyagaan ang pagpapakain sa kanya. Dahil kapag sinubuan ko ng pagkain, niluluwa niya. Pero mapapansin naman kapag niluwa niya, may nababawas naman. Kaya ang technique: pagkaluwa ng pagkain, sasambutin ko ng kutsara at agad na isusubo ko sa kanya. At kailangan pang kantahan itong si Darwin. Napansin ko  kasi na habang kinakantahan ko siya ng "Amare et Servire" napapagana siyang kumain. Kaya another technique na naman yun sa pagpapakain sa kanya. Kahit na huli kaming natatapos ni Darwin, ubos naman at said ang pagkain!

Pagkatapos pakainin ang mga bata, sila ay sisipilyuhan, hihilamusan at bibihisan ng pantulog na damit. Kakaibang eksena naman ito dahil talagang labanan ng sipaan at kagatan ito. May mga bata kasi na habang sinisipilyuhan ko ay nilulunok yung kanilang pinagsipilyuhan na bula. Tapos, yung iba ang hirap sipilyuhan para ba kasi silang nagwawala. Pagkatapos nilang sipilyuhan, sila ay hihilamusan at ang iba naman ay papalitan ng "pampers" at susuotan ng kanilang pajama. Yung mga batang bulag at sobrang "hyper" ay sinusuotan ng "straight jacket" tapos itatali sa kanilang kama para hindi tumakas o maaksidente. Pagkatapos, mag-uuwian na kaming mga brothers.

Oo, nakakapagod talaga ang apostolate. Pero sa kabila nito, may kakaibang saya akong naramdaman sapagkat alam ko na nakapagbahagi ako ng oras sa iba, higit sa lahat sa katulad nilang may mga kapansanan. Sulit ang pagod sapagkat sa kabila ng kanilang mga kondisyon, marami silang itinuturong aral. Tinuruan nila akong magmahal. Tinuruan nila akong maging mapagpasensya. Tinuruan nila akong makinig. Tinuruan nila akong maging simple. Tinuruan nila akong maging tapat. Tinuruan nila akong maging "bata" gaya ng sinabi ng Panginoong Hesus.

A SAINT IS LIKE A TASSEL ON GOD’S CLOAK

One of the miracles attributed to Blessed Hannibal Maria di Francia, founder of the Congregations of the Rogationist of the Heart of Jesus and Daughters of Divine Zeal, was that of the healing of a young Filipina child, Charisse Diaz, who was born on January 28, 1993 in Iloilo. She contracted a fatal strain of bacterial meningitis which at that time was resistant to any known antibiotics. She suffered severe seizures and high fevers, and doctors feared she would be permanently brain damaged. Despite all efforts to save the child, her doctors and parents, also both physicians, could only entrust the child to God through the intercession of Blessed Hannibal. With a relic of Blessed Hannibal, the family prayed a novena fervently. Today, 18-year old Charisse has survived her ordeal and is one of the brightest students in her school. Her recovery was the object of a Church investigation led by the Archdiocese of Jaro, Iloilo, through a tribunal composed of top Church officials, to determine whether the girl's survival was a miracle attributed to Blessed Hannibal. In fact, after thoroughly researching the matter, the Church declared that the child had recovered through his intercession, and the incident became one of the three required miracles necessary for a holy person to officially be declared a "Saint" by the Roman Catholic Church.[1]

The enormous faith and the great trust of the parents of Charisse to God through the intercession of a saint have saved their child. Here, Christ’s miracle appears as works of mercy and goodness. Charisse was healed not by contact with the relic of a saint but by God’s healing power, granted in response to her family’s deep faith.

The dangling ornament, tassel, is meant to serve as a reminder of God’s presence, salvation, and commandments. Our devotion to different saints must lead us to personal encounter with Jesus that heals. Like a tassel on God’s cloak, a saint may serve as reminder of God’s infinite love for us who said: “Your faith has saved you.”

---

[1] http://www.asianews.it/news-en/Recovery-of-Filipino-Child-leads-to-Canonization-of-priest-710.html