NINGAS TUNGO SA LAGABLAB

“NINGAS” – ang pangalan ng aming grupo na napagkasunduan naming pitong mga seminarista ng SPFY. Bago pa kami humantong sa pangalan ng “ningas,” marami pang mga konsepto o ideya ang aming pinag-usapan at pinagnilayan bago pa kami makapagdesisyon sa aakmang pangalan ng aming batch o grupo. Makikita sa mga suhestiyon ang pagkakaiba-iba ng pananaw o paningin sa bawat miyembro ng aming grupo. Bagama’t mayroon kaming pagkakaiba-iba, humantong kami sa iisang desisyon na masasabi ko na naroon ang pag-angkin sa pangalang akma sa aming grupo… Ningas!

            May pagkakataon rin na pumasok rin sa aking isipan na ang “ningas” ay baka maging “ningas-cogon.” Ito yung apoy na bigla-bigla na lamang magliliyab pero sa ilang sandali lang namamatay rin agad. Kaya naman sa puntong ito, dito ko nasimulan ang aking pagninilay na kung saan ang pag-aasam sa “ningas” na ito ay hindi maging “ningas-cogon.” Bagkus, ang “ningas” ay magpatuloy sa isang lagablab o isang malaking apoy. Magandang simula na ang magkaroon ng “ningas,” yung nga lang napakasensitibo pa nito. Delikado pa ang “ningas” sa mga simpleng ihip ng hangin, patak ng tubig at ilan pang mga bagay na pwedeng pumatay agad sa ganitong uri ng apoy. Pero sa mumunting apoy na ito na tulad ng “ningas,” dito nagmumula ang lagablab.

            Sa aking buhay-seminarista, maihahalintulad ko rin ang aking sarili sa “ningas” ng apoy na nangangarap na maglagablab rin balang-araw. May mga pagkakataon pa rin na humihina ang “ningas” ng aking disposisyon para manatiling tapat sa Diyos. May mga pagkakataon rin na ang aking pagtuklas sa sarili, pagpapabanal at pagtulong sa kapwa ay napaghihinaan rin ng “ningas” dahil sa mga nakapaligid sa akin na tila ba humahadlang o kumokontra upang lumaki ang apoy ng aking pagnanais na makasunod kay Hesus. Sadyang masasabi ko na ang mumunting “ningas” na tinataglay ko ay kinakailangan ng ibayong pag-iingat at pag-aalaga upang sa gayon ay magpatuloy sa malaking apoy sa aking sarili. Kung hindi ko ito iingatan at aalagaan, baka sa kaunting patak lang tubig o mahinang ihip ng hangin ay mamatay rin ito agad.

            Sa aming paggawa ng rationale, vision at mission sa aming grupong “Ningas,” natutunan ko ang mga bagay-bagay kung papaano ang mumunting ningas kong tumugon sa Diyos na nasa puso ko ay makapagpatuloy sa malaking pagliliyab o lagablab ng pag-aasam na makapiling at hangarin lamang ang Diyos na tumatawag sa akin. Sa aming pagbalangkas ng magiging katangian, pananaw at hantungan ng pangalang “Ningas,” nabatid ko ang mga bagay na magsisilbing “gas” at “gatong” upang makatulong sa pagpapalaki ng ningas na nasa aking sarili. Tinalakay namin ang iba’t ibang aspeto ng paghuhubog na kung saan namin mapapakita at mapapalaganap pa ang pagningas ng aming bokasyon: pagiging makatao, pagiging espirituwal at pagiging pastol.

            Batid ko rin na mamatay ang ningas na aking tinataglay kung wala ang grasya at awa ng Diyos. Alam ko na sa Kanya nagmula at nagmumula ang mga kinakailangan kong lakas, inspirasyon at iba ko pang pangangailangan upang sa gayon ang mumunting ningas na aking nasumpungan ay maglagablab na nakalayon lamang na ibalik muli ito sa Diyos at ibahagi sa iba pang mga nangangailangan na nag-aasam rin na mapalaki ang ningas ng kanilang pag-aasam sa pagpapakabanal.

            Kaya naman, laging hinihiling ko sa Diyos na sana’y huwag mamatayan ng ningas ang aking sarili… ang aking pagtugon… ang aking nararamdamang pananampalataya, pag-asa at pag-ibig sa Kanya para sa gayon ay magpatuloy na ang mumunting apoy na ito sa isang lagablab ng pagpapakabanal. At nawa ang ningas na tinataglay ko ngayon ay maging daan sa aking patuloy na pagbabago ng aking puso, pagdadalisay ng aking hangarin sa pagtugon sa Diyos at pagpapalakas ng paninindigan na sumunod lamang sa Panginoon.